Het was tijdenlang een raadsel hoe DNA opgeborgen is in de kern van een cel. Helemaal uitgevouwen en ontrold is het DNA uit een cel bijna twee meter lang en op een of andere manier past dit allemaal in een celkern van een honderdste millimeter in diameter. Erez Lieberman-Aiden heeft de laatste jaren als promovendus gewerkt aan een nieuwe techniek om het menselijk genoom driedimensionaal in kaart te brengen. De techniek heet Hi-C. De promovendus van Harvard-MIT (Division of Health Sciences and Technology) heeft hiervoor de Lemelson-MIT Student Prize ter waarde van 30.000 dollar ontvangen. Erez Lieberman-Aiden. Afbeelding: Lemelson-MIT Program Volgens Lieberman-Aiden heeft het menselijke genoom in opgevouwen vorm een fractalachtige structuur, waardoor het heel weinig ruimte inneemt en niet in de knoop raakt. Een idee dat aan de grondslag van de nieuwe techniek ligt, is dat de functie van een cel afhangt van de manier waarop het genoom in de celkern is opgeslagen. Door stukken van het genoom te bevriezen, hebben Lieberman-Aiden en zijn collega’s stukken DNA kunnen identificeren, die zich in de uitgerekte streng ver uit elkaar bevinden, maar in het driedimensionale model tegen elkaar aan liggen en op die manier de functie van de cel beïnvloeden. Lieberman-Aiden en zijn collega’s hebben nog verder ingezoomd en gekeken naar de manier waarop strengen in het genoom zijn opgevouwen. De structuur die ze daarin herkenden was die van een ruimtevullende kromme. Dit is een ééndimensionale kromme, die de ruimte zo dicht vult, dat het een hoger dimensionaal object lijkt. De tweedimensionale versie hiervan werd in 1890 ontdekt door Giuseppe Peano. Hij vond een kromme die door ieder punt van het eenheidsvierkant gaat. Vier iteraties in de constructie van de Peanokromme De ruimtevullende kromme is een wiskundig object, waarvan lange tijd werd gedacht dat het niet voor zou kunnen komen in de natuur, tot een groep natuurkundigen het eind vorige eeuw herkende in de begintoestand van een condenserend polymeer. Tot de ontdekking van Lieberman-Aiden en zijn collega’s was dat de enige situatie waarin de ruimtevullende kromme in de natuur is aangetroffen. Vorig jaar publiceerde Erez Lieberman-Aiden zijn vondst in het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrif Science Zie ook: Artikel in Harvard Magazine
Geen Bioweek zonder Bio-Award. Bedrijven of organisaties die een wezenlijke bijdrage leveren aan de promotie of innovatie van bio, verdienen een duwtje in de rug. Daarom reikt BioForum elk jaar tijdens de Bioweek de Bio-Award uit. Dit jaar staat het thema van de biodiversiteit centraal. Een vakjury maakte een keuze uit de kandidaten en duidde vijf genomineerden aan. Op zondag 13 juni maken we de winnaar bekend tijdens een nationaal slotevenement in Le Manoir d'Anjou in Brussel.
Stichting Skal houdt wettelijk toezicht op meer dan 3000 biologische bedrijven in Nederland. Ze doet dit door ondernemers te informeren en bedrijven te inspecteren, te beoordelen en zo nodig te sanctioneren. De missie van Stichting Skal is het bevorderen van de betrouwbaarheid van het bio-product. Stichting Skal is op zoek naar een lid van het Dagelijks Bestuur (vice-voorzitter)
Het was tijdenlang een raadsel hoe DNA opgeborgen is in de kern van een cel. Helemaal uitgevouwen en ontrold is het DNA uit een cel bijna twee meter lang en op een of andere manier past dit allemaal in een celkern van een honderdste millimeter in diameter. Erez Lieberman-Aiden heeft de laatste jaren als promovendus gewerkt aan een nieuwe techniek om het menselijk genoom driedimensionaal in kaart te brengen. De techniek heet Hi-C. De promovendus van Harvard-MIT (Division of Health Sciences and Technology) heeft hiervoor de Lemelson-MIT Student Prize ter waarde van 30.000 dollar ontvangen. Erez Lieberman-Aiden. Afbeelding: Lemelson-MIT Program Volgens Lieberman-Aiden heeft het menselijke genoom in opgevouwen vorm een fractalachtige structuur, waardoor het heel weinig ruimte inneemt en niet in de knoop raakt. Een idee dat aan de grondslag van de nieuwe techniek ligt, is dat de functie van een cel afhangt van de manier waarop het genoom in de celkern is opgeslagen. Door stukken van het genoom te bevriezen, hebben Lieberman-Aiden en zijn collega’s stukken DNA kunnen identificeren, die zich in de uitgerekte streng ver uit elkaar bevinden, maar in het driedimensionale model tegen elkaar aan liggen en op die manier de functie van de cel beïnvloeden. Lieberman-Aiden en zijn collega’s hebben nog verder ingezoomd en gekeken naar de manier waarop strengen in het genoom zijn opgevouwen. De structuur die ze daarin herkenden was die van een ruimtevullende kromme. Dit is een ééndimensionale kromme, die de ruimte zo dicht vult, dat het een hoger dimensionaal object lijkt. De tweedimensionale versie hiervan werd in 1890 ontdekt door Giuseppe Peano. Hij vond een kromme die door ieder punt van het eenheidsvierkant gaat. Vier iteraties in de constructie van de Peanokromme De ruimtevullende kromme is een wiskundig object, waarvan lange tijd werd gedacht dat het niet voor zou kunnen komen in de natuur, tot een groep natuurkundigen het eind vorige eeuw herkende in de begintoestand van een condenserend polymeer. Tot de ontdekking van Lieberman-Aiden en zijn collega’s was dat de enige situatie waarin de ruimtevullende kromme in de natuur is aangetroffen. Vorig jaar publiceerde Erez Lieberman-Aiden zijn vondst in het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrif Science Zie ook: Artikel in Harvard Magazine
Tamiflu is misschien wel het bekendste geneesmiddel tegen de griep. Helaas zijn sinds 2007 de meeste virussen van de H1N1 variant resistent tegen het middel. De resistentie wordt veroorzaakt door een enkele mutatie. Wetenschappers dachten dat het virus die mutatie niet zou overleven, maar nieuw onderzoek aan het California Institute of Technology laat zien dat de griep dankzij twee extra mutaties weer helemaal fit is. Oseltamivir is de werkzame stof van Tamiflu. Afbeelding: © Mrgreen71 Het eiwit neuraminidase is een belangrijke schakel in de levenscyclus van het influenzavirus. Dit eiwit ‘knipt’ het virusdeeltje los van de gastheercel waarin het geproduceerd is, zodat het deeltje een andere cel kan infecteren. De werkzame stof in Tamiflu, oseltamivir, bindt aan neuraminidase en blokkeert daarmee het losknippen. Hierdoor kunnen de virusdeeltjes niet vrijkomen en worden ook geen andere cellen geïnfecteerd. Toen oseltamivir eind jaren ’90 getest werd, bleek een enkele mutatie de stof al onwerkzaam te maken. De mutatie verandert aminozuur nummer 274, een aminozuur dat vlak bij de bindingsplaats van oseltamivir zit. Oseltamivir bindt door deze verandering niet en blokkeert ook de werking van neuraminidase niet meer. Helaas voor influenza maakt de mutatie het virus ook behoorlijk kreupel dus de resistentie zou geen groot probleem vormen. Oppervlakte-weergave van neuraminidase (groen) met oseltamivir (bruin) in de active site. Door mutatie van aminozuur 274 (paars) wordt de juiste binding van oseltamivir voorkomen en verliest het zijn werking Afbeelding: © Richard Reumerman Evolutie is zelden voorspelbaar en dat blijkt ook nu weer het geval. In 2007 doken toch virusstammen op die de resistentie bij zich droegen. Onderzoekers Jesse D. Bloom, Lizhi Ian Gong en David Baltimore wilden weten hoe het virus de kreupelheid van de mutatie overwonnen had. Zij ontdekten dat de mutatie van nog twee aminozuren, nummer 222 en 234, een volledig fit virus opleverde dat tegelijkertijd resistent was tegen oseltamivir. Pech De ontdekking dat twee extra mutaties de kreupelheid opheffen, geeft een kijkje in de evolutie van resistenties. Influenzavirussen muteren erg snel, waardoor mensen er bijvoorbeeld elk jaar weer last van kunnen hebben. De biologen uit California vermoeden dat de mutaties van aminozuren 222 en 234 bij toeval plaatsvonden. De combinatie van die twee mutaties met de resistentie is dan slechts een kwestie van tijd. Evolutionair natuurlijk heel interessant, maar pech voor ons. Wij moeten weer naar een nieuw medicijn op zoek. Bron J.D. Bloom et al., “Permissive Secondary Mutations Enable the Evolution of Influenza Oseltamivir Resistance”, Science 328, 4 juni 2010 Zie ook Mexicaanse griep is pandemie (Kennislinkartikel) Griepremmer Tamiflu is niet erg effectief (Artikel op NRC.nl)
Skal heeft een besluit genomen over het interpretatieverschil met de Vereniging Biologische Producenten en Handel (VBP) ten aanzien van het wel of niet verplicht zijn van 'biologisch' in de verkoopbenaming. Het besluit is dat de VBP interpretatie is overgenomen: er is wettelijk geen verplichting om 'biologisch' in de verkoopbenaming op te nemen. Bron: VBP
Na een stabilisering van het aantal biologische landbouwers in Vlaanderen gedurende het afgelopen decennium is het aantal sinds begin 2009 met liefst 38 gestegen tot 259. De plotse stijging is het gevolg van het samenwerkingsproject 'Bio zoekt Boer' tussen BioForum Vlaanderen, de Boerenbond en het Algemeen Boerensyndicaat dat in het voorjaar van 2009 van start ging.
In Den Haag is de Natuurwinkel aan de Theresiastraat 113 gesloten en is verderop in de straat een nieuwe EkoPlaza geopend op nummer 292. EkoPlaza is aan de andere kant van het kruispunt gevestigd (ter hoogte van de bibliotheek waar vroeger een AH gevestigd was). De winkel is bijna 3x zo groot waardoor we een mooi breed assortiment kunnen aanbieden.
David Nascimento was tot zijn 38ste actief als profvoetballer en vertelt in Voetbal International 22 hoe hij zo lang fit kon blijven. Ook licht hij de onduidelijkheid rondom het bondscoachschap van Mozambique verder toe. 'Ik eet al jaren biologisch', zegt de voormalig verdediger van onder meer FC Utrecht, Roda JC en RKC Waalwijk. 'Het verbaast mij dat topsporters dat niet doen. Dat zou een standaard moeten zijn, vind ik, want het is bewezen dat het de prestaties van een sporter bevordert.'
Tamiflu is misschien wel het bekendste geneesmiddel tegen de griep. Helaas zijn sinds 2007 de meeste virussen van de H1N1 variant resistent tegen het middel. De resistentie wordt veroorzaakt door een enkele mutatie. Wetenschappers dachten dat het virus die mutatie niet zou overleven, maar nieuw onderzoek aan het California Institute of Technology laat zien dat de griep dankzij twee extra mutaties weer helemaal fit is. Oseltamivir is de werkzame stof van Tamiflu. Afbeelding: © Mrgreen71 Het eiwit neuraminidase is een belangrijke schakel in de levenscyclus van het influenzavirus. Dit eiwit ‘knipt’ het virusdeeltje los van de gastheercel waarin het geproduceerd is, zodat het deeltje een andere cel kan infecteren. De werkzame stof in Tamiflu, oseltamivir, bindt aan neuraminidase en blokkeert daarmee het losknippen. Hierdoor kunnen de virusdeeltjes niet vrijkomen en worden ook geen andere cellen geïnfecteerd. Toen oseltamivir eind jaren ’90 getest werd, bleek een enkele mutatie de stof al onwerkzaam te maken. De mutatie verandert aminozuur nummer 274, een aminozuur dat vlak bij de bindingsplaats van oseltamivir zit. Oseltamivir bindt door deze verandering niet en blokkeert ook de werking van neuraminidase niet meer. Helaas voor influenza maakt de mutatie het virus ook behoorlijk kreupel dus de resistentie zou geen groot probleem vormen. Oppervlakte-weergave van neuraminidase (groen) met oseltamivir (bruin) in de active site. Door mutatie van aminozuur 274 (paars) wordt de juiste binding van oseltamivir voorkomen en verliest het zijn werking Afbeelding: © Richard Reumerman Evolutie is zelden voorspelbaar en dat blijkt ook nu weer het geval. In 2007 doken toch virusstammen op die de resistentie bij zich droegen. Onderzoekers Jesse D. Bloom, Lizhi Ian Gong en David Baltimore wilden weten hoe het virus de kreupelheid van de mutatie overwonnen had. Zij ontdekten dat de mutatie van nog twee aminozuren, nummer 222 en 234, een volledig fit virus opleverde dat tegelijkertijd resistent was tegen oseltamivir. Pech De ontdekking dat twee extra mutaties de kreupelheid opheffen, geeft een kijkje in de evolutie van resistenties. Influenzavirussen muteren erg snel, waardoor mensen er bijvoorbeeld elk jaar weer last van kunnen hebben. De biologen uit California vermoeden dat de mutaties van aminozuren 222 en 234 bij toeval plaatsvonden. De combinatie van die twee mutaties met de resistentie is dan slechts een kwestie van tijd. Evolutionair natuurlijk heel interessant, maar pech voor ons. Wij moeten weer naar een nieuw medicijn op zoek. Bron J.D. Bloom et al., “Permissive Secondary Mutations Enable the Evolution of Influenza Oseltamivir Resistance”, Science 328, 4 juni 2010 Zie ook Mexicaanse griep is pandemie (Kennislinkartikel) Griepremmer Tamiflu is niet erg effectief (Artikel op NRC.nl)
This website uses cookies to give you the best experience. Agree by clicking the 'Accept' button or change your cookie settings.